(Report Prepared By The Secretariat, U.N.Pablication, Sales No, 76, IV,IV.2)

در هشتیمین کنگره پیشگیری از وقوع جرم و اصلاح مجرمین تعدادی از اقدامات پیشگیری کننده توصیه شده است:

(Report Prepared By The Secretariat, U.N.Pablication,Chp.I,Sect.A)

الف: تهیه و انجام برنامه های تربیتی و آموزشی از دوران کودکی که تمام مقررات حقوقی مربوط به مجازات خشونت خانگی را تشریح کنند.

ب: ایجاد و توسعه روش های توانمند سازی قربانیان و جوامع برای مطلع شدن مقامات صالح از اعمال خشونت آمیز در خانواده.

در سند (A/CONF. 169. 11) در نهمین کنگره پیشگیری از وقوع جرم و اصلاح مجرمین خشونت و خانواده یکی از هفت موضوع اولویت دار جهت بررسی انتخاب شده و خانواده را همچنان کانون اصلی خشونت علیه زنان و کودکان دانسته اند. این سند اقدامات زیر را پیشنهاد ‌کرده‌است: (مولاوردی، ۱۳۸۵، ص ۳۴۵)

1. 1. ایجاد ساز و کارهای حقوقی برای ارجاع اطلاعات به مقامات صلاحیتدار.

1. 1. ساده سازی و بهبود کارایی آیین دادرسی.

1. 1. اعطای معاضدت قضایی به قربانیان.

1. 1. آموزش پلیس برای پذیرش این نوع شکایت.

1. 1. افزایش تعداد مراکز پذیرش اورژانس برای قربانیان.

1. نصب خطوط مستقیم تلفن با کارمندان آموزش یافته برای ‌پاسخ‌گویی‌ و …

۲-۳- قطعنامه ها ، اعلامیه ها و توصیه نامه ها:

۲-۳-۱- قطعنامه شماره ۳۳۱۸ مجمع عمومی سازمان ملل متحد (اعلامیه راجع به حمایت از زنان و کودکان در مواقع اضطراری و درگیری های مسلحانه) (۱۹۷۴)

این اعلامیه که دارای ۶ ماده می‌باشد که پس از ذکر حمایت خود از زنان و کودکان در مواد ۱ و ۲ و ۳ و ۴ در ماده ۵ تصریح می‌کند که کلیه اشکال رفتار غیر انسانی و ظالمانه سرکوب گرانه نسبت به زنان و کودکان از جمله زندان، شکنجه، تیراندازی، توقیف دسته جمعی، مجازات های گروهی، تخریب خانه های مسکونی و اخراج اجباری که توسط متخاصمان در حین عملیات نظامی یا در سرزمین های اشغالی به وقوع
می پیوندند، باید به عنوان «اعمال جنایتکارانه» شناخته شوند.»

(United Nation Action In The Filed Of Human Rights , P . 116.)

و در ماده ۶ آمده است که «زنان و کو دکان باید از حداقل حقوق ، به ویژه پناه گاه، غذا، کمک های دارویی و بهداشتی و سایر حقوق انتقال ناپذیر برخوردار باشند و نباید از این حقوق محروم بمانند.»

(United Nation Action In The Filed Of Human Rights , P . 116.)

۲-۳-۲- قطعنامه شماره ۳۵۱۹ مجمع عمومی (۱۹۷۵)

مجمع عمومی در سال ۱۹۷۵ پس از ملاحظه گزارش کنفرانس جهانی سال بین‌المللی زنان طی قطعنامه ای تأکید کرد: «تقویت صلح و امنیت بین‌المللی، همکاری متقابل بین کشورها، قطع نظر از نظام های اقتصادی و اجتماعی آن ها بر پایه اصل همزیستی مسالمت آمیز و محو استعمارگرایی، آپارتاید و کلیه اشکال نژاد پرستی و تبعیض نژادی، سلطه بیگانه و تجاوز خارجی و اشغال، جهت تضمین حقوق اساسی بشر اعم از زن و مرد ضروری است.» همچنین مجمع، از کلیه دولت‌ها دعوت کرد که اقدامات مقتضی در جهت ایجاد خلع سلاح عمومی به عمل آورند و در این زمینه بر وحدت منافع و مساعدت زنانی که در مبارزات مردمی برای آزادی ملت های خود نقش دارند تأکید کرد.

(United Nation Action The Filed Of Human Rights, P. 114).

۲-۳-۳- قطعنامه شماره ۶۳/۳۷ مجمع عمومی (اعلامیه مشارکت زنان در تحکیم صلح و همکاری های بین‌المللی (۱۹۸۲)

این اعلامیه بیان می‌دارد که نقش زنان، مانند مردان در توسعه کمک به صلح بین‌المللی حساس و حیاتی است. دارای دو بخش کلی است که در بخش اول به ارتباط بین صلح و برخورداری از حقوق بشر پرداخته شده و در بخش دوم از تدابیر و اقداماتی که باید به منظور مشارکت زنان در این روند صورت پذیرد صحبت شده است، از جمله تدابیری در جهت تضمین مشارکت برابر زنان در امور اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، مدنی، سیاسی جامعه از طریق تقسیم متوازن و مساوی نقش ها بین مردان و زنان و به طور کلی در حوزه خانه و جامعه.

(United Nation Action The Filed Of Human Rights,P.115).

۲-۳-۴- قطعنامه شماره ۱۴ شورای اقتصادی اجتماعی (۱۹۸۴)

در این قطعنامه که عنوان «خشونت در خانواده» را با خود داشت، نگرانی عمیق شورا در رابطه با این موضوع این طور عنوان شده:

«شورا نگران این مسئله است که اطلاعات مربوط به مسئله و دلایل و عوامل آن اغلب پنهان می ماند و بدین ترتیب در حد وسیع در معرض افکار عمومی قرار نمی گیرد. باید توجه داشت که جلوگیری از خشونت در خانواده و فراهم ساختن امکان کمک به قربانیان و جلوگیری از تکرار این مسئله نیاز به آگاهی های عمومی و تبلیغات وسیع دارد.»

(United Nation Action The Filed Of Human Rights,P.115).

۲-۳-۵- قطعنامه شماره ۱۷۳/۴۳ مجمع عمومی (۱۹۹۸)

در این قطعنامه که حمایت خود را از تمام زندانیان اعم از محبوس یا بازداشت شده عنوان می‌کند با عنایت به اینکه در این قطعنامه حمایت از تمام زندانیان اعم از زن و مرد، مدنظر می‌باشد، لذا در رابطه با ممانعت از سوء رفتار و خشونت علیه زنان در زندان ها و بازداشتگاه ها می‌تواند بسیار مؤثر باشد.

۲-۳-۶- قطعنامه شماره ۱۸/۱۹۹۱ شورای اقتصادی اجتماعی (۱۹۹۱)

شورای اقتصادی اجتماعی در سال ۱۹۹۱ طی قطعنامه ای توصیه کرد که چارچوبی برای یک سند بین‌المللی با مشورت کمیته رفع تبعیض علیه زنان مقرر گردد که در آن، موضوع تبعیض علیه زنان ، صریحاً به عنوان خشونت نسبت به زنان مطرح می‌گردد .

۲-۳-۷- قطعنامه ۱۰۴/۴۸ مجمع عمومی (اعلامیه رفع خشونت علیه زنان) (۱۹۹۳)

این قطعنامه بدون رأی گیری در مجمع عمومی تصویب شد. این اعلامیه نخستین سند بین الملل بشر دوستانه است که به طور انحصاری مسئله خشونت علیه زنان را بررسی می‌کند. این اعلامیه دارای ۶ ماده است که ماده ۱ به تعریف اصطلاح خشونت علیه زنان می پردازد، در ماده ۲ برخی گونه های مختلف خشونت علیه زنان در خانواده و جامعه و یا دولت را عنوان می‌کند. در ماده ۳ حقوق و آزادی های اساسی زنان را نام می‌برد. در ماده ۴ مسئولیت دولت ها را در رابطه با زدودن راه های اعمال خشونت آمیز علیه زنان را خاطر نشان می‌کند و در ماده ۵ بر مسئولیت جامعه بین‌المللی اشاره می‌کند و خلاصه در ماده ۶ خاطر نشان ساخته است که هیچکدام از مقررات اعلامیه حاضر نباید بر مقررات مؤثرتری که در ارتباط با محو خشونت علیه زنان ممکن است در قوانین کشورها یا کنواسیون ها، معاهدات یا اسناد بین‌المللی وجود داشته باشد تأثیر منفی بگذارد.

۲-۳-۸- قطعنامه شماره ۴۵ کمیسیون حقوق بشر (انتصاب گزارشگر ویژه خشونت علیه زنان) (۱۹۹۴)

در پنجاهمین جلسه، کمیسیون حقوق بشر در سال ۱۹۹۴ طی قطعنامه شماره ۴۵/ ۱۹۹۴ اقدام به انتصاب گزارشگر ویژه خشونت علیه زنان کرد که طی دوره ای ۳ ساله، علل و پیامدهای خشونت علیه زنان را بررسی کند و سالی یکبار گزارش به کمیسیون حقوق بشر بدهد.

این قطعنامه تحت عنوان «یکپارچگی و اتخاذ حقوق زنان در داخل ساز و کارهای حقوق بشر سازمان ملل و رفع خشونت نسبت به زنان» صادر شد.

اولین گزارشگر خانم رادهیکاکوماراسوامی (Radhika-Coomaraswamy) از کشور سریلانکا بود.