سیاست محصول در آموزش عالی به خدمات ارائه شده این بخش اشاره دارد. ما از یکسو، با خدمات آموزشی به عنوان محصولات اصلی و خدمات پشتیبانی به عنوان خدمات مرتبط، و از سوی دیگر با سه فعالیت اصلی دانشگاه آموزش، پژوهش و بخش سوم خدمات ارائه شده سروکار داریم(براتیانو[۷۰]،۲۰۰۸ ؛هویسمن۲۰۰۷[۷۱]؛کانتانن[۷۲]۲۰۰۷). اصول بازاریابی خدمات برای آموزش عالی اعمال می شود. برای نمونه، هنگامی که ما در مورد خدمات صحبت میکنیم به خوبی میدانیم که هم در بازاریابی داخلی و هم در بازاریابی خارجی به یک اندازه مهم است که ماهیت تعامل میان فردی بین مشتری و برخورد با کارمند(در کیس ما تماس بین دانشجویان و اساتید وپرسنل پشتیبانی) اغلب بر رضایت اثر می گذارد(واس و همکاران[۷۳]،۲۰۰۷). بنابرین، بازاریابی رابطهمند در بخش آموزش عالی برای رشد و ترقی(آرنت و همکاران،۲۰۰۳)، از جمله در بخش کارکنان خدماتی (استادان، منشیها، پرسنل دفاتر مدیریت و غیره) که پاسخگوی نیازها و انتظارات دانشجویان هستند، یک استراتژی مناسب تلقی می شود. محصول چیزی است که فروخته می شود. محصول چیزی بیشتر از یک مجموعه از عوامل ملموس می‌باشد .آن شامل یک مجموعه پیچیده از مزایایی است که نیازهای مشتری را ارضا می کند . در مورد دانشگاه و آنچه که دانشگاه میفروشد به طور گسترده ای بحث ومنازعه شده است. بعضیها استدلال می‌کنند که ثبتنام دانشجویان برای اخذ مدرک، مواد خام آموزش می‌باشد واینکه فارغ التحصیلان آن دوره آموزشی محصولات وکالاها میباشند. همراه با آن استخدامکنندگان بازارکار نیز مشتریان میباشند. در حالی که در این مشاجرات یک شایستگی وجود دارد ،کارفرمایان و استخدامکنندگان فارغ التحصیلان به ندرت به دانشگاههایی که این فارغ التحصیلان در آن درس خواندهاند میپردازند. دراختیار داشتن دانشجویانی که به واسطه خدمات مورد نیاز کارفرماها به دانشگاه میروند ونهایتاً مدارکی که دانشگاه به آنان ارائه میدهد بسیار عمومیت دارد. به همین دلیل دانشجویان به عنوان مشتری و مدرکی که می گیرند، به عنوان محصول دیده می شود. طراحی مدرک، مرکز عنصر محصول درآمیخته بازاریابی می‌باشد. برنامه های آموزشی میباید به طور مقتضی و مناسب به منظور ارضای نیازهای دانشجویان توسعه و سازگار شوند. مدت زمان برنامه نیز انتظار میرود که در انتخاب دانشگاه تأثیرگذار باشد(آی وی،۲۰۰۹).
فارغ التحصیلان مهمترین خروجیها و محصولات دانشگاه هستند که در کنار محصولات دیگر مانند دانشآفرینی، دستاوردهای پژوهشی، اختراعات و اکتشافات، اشتغالزائی، نهادینه کردن فرهنگ و … قرار می گیرند. باید فارغ التحصیلان دانشگاهی، افرادی عالم، خلاق، اثرگذار و مفید برای کمک به جریان رشد و توسعه باشند و برای اینکه نهایت مزیت در این محصولات دانشگاهی وجود داشته باشد یا باید نهادهها(سرمایه فیزیکی و نیروی انسانی) را بهبود بخشید یا اینکه فرایند تغییر(تغییر در ورودیهای دانشگاه و تبدیل آنها به نیروهای متخصص) را به بهترین حالت ممکن، مورد اصلاح قرار داد؛ البته حالت ترکیبی نیز متصور است. اثرات این محصولات(چه فارغ التحصیلان آموزش دیده و پرورش یافته و چه تحقیقات و دستاوردهای علمی پژوهشی) می‌توان به بهره وری، رشد و توسعه اقتصادی، توزیع مناسب درآمد و رشد فناوری اشاره داشت.
یکی از زیرمجموعههای محصول معروفیت یا شهرت علمی سازمان و دانشگاه می‌باشد. شهرت و اعتبار مثبت سازمان در میان مصرف کنندگان و عرضهکنندگان یکی از منابع مزیت رقابتی پایدار برای سازمان است. تحت شرایط زیر شهرت و اعتبار سازمان می تواند منبع مزیت رقابتی باشد. زمانی که تعداد کمی از شرکتهای رقیب در بازار دارای شهرت مثبت هستند این شهرت و اعتبار یک امتیاز است و یک منبع نادر و کمیاب برای کسب مزیت رقابتی است. در حالت کلی توسعه یک نام و نشان و کسب شهرت برای سازمان به مسیر خاص و غیر قابل تقلید تاریخی وابسته است. در واقع اعتبار شرکت ممکن است وابسته به رویدادهای تاریخی خاص باشد که قابل تقلید نیستند این غیر قابل تقلید بودن به ویژگی شرایط تاریخی منحصر به فرد شرکت باز میگردد. علاوه بر این شهرت ممکن است به دلیل روابط اجتماعی غیر رسمی بین شرکت و مصرف کنندگان و عرضهکنندگان باشد(کلین[۷۴] و لفر[۷۵]،۱۹۸۱).
بخشی از سیاست محصول برندسازی(نام تجاری)، است که برای خلق یک تصویر جذاب از مؤسسه در جایگاه بازار دیده می شود(استن اسکار و همکاران[۷۶]،۲۰۰۷). نام تجاری یکی از مفاهیم بازاریابی است که مؤسسات آموزش عالی شروع به استفاده از آن نموده اند. نام تجاری می تواند به عنوان بخشی از هر دو سیاست:”سیاست محصول” و “سیاست ترفیع”دیده شود و ویژگیهای خاصی در بخش آموزش عالی دارد:
الف) هنگامی که در مورد نام تجاری در آموزش عالی صحبت میکنیم، رابطه بین مفاهیم از قبیل نام تجاری، شهرت و تصویر در نظر گرفته می شود. نام تجاری و شهرت(آوازه) ویژگیها و زمینه های مشترکی دارند، اما یکی نیستند. اعتبار به طور کلی به عنوان چیزی که به طور طبیعی در طول زمان ساخته شده است در نظر گرفته می شود، در حالی که یک نام تجاری پیشتر ساخته شده است(کاپلئو و همکاران[۷۷]،۲۰۰۷).
اعتبار[۷۸] ارائه به هم پیوسته تصاویر گذشته از زمان تأسیس یک مؤسسه در طول زمان مشاهده می شود، در حالی که تصویر(و بر اساس آن نام تجاری)، مجموعه ای ضروری از معانی مرتبط با یک مؤسسه منحصر بفرد است(کانتانن،۲۰۰۷). اعتبار نیز توسط مدیران ارشد دانشگاه، برای انعکاس بهتر اصالت وجودی نام تجاری دیده می شود(کاپلئو،۲۰۰۴). برای دانشگاهها، اعتبار جوهر وجودی آنها محسوب می شود، و همان چیزی که عملاً هر روز به فروش میرسانند(تمپل و شاتوک، ۲۰۰۷). بنابرین شهرت/اعتبار، بجای نام تجاری، یک مفهوم شایستهتر برای بخش آموزش عالی است.
